Welzijn HW hitte, hippiebusjes en hobbelige straten

Vol enthousiasme… en met een deelnemerslijst die nét iets korter was dan gehoopt. Logisch ook: strand, vakantie, en dan nog die tropische hitte. Maar goed, de mensen die wél kwamen, hadden meteen dat zomerse “maakt-niet-uit-we-gaan-er-voor”-gevoel. 

Voorop reed een knalgek Volkswagen hippiebusje, compleet met DJ die vrolijke muziek door de straten pompte. Dat klonk geweldig — totdat wij ontdekten dat verkeer regelen ook een vak is. Het was even zoeken: wie gaat waar staan, wie houdt wie tegen Ach, eerste keer, dus oefenruimte genoeg. De eerste meters gingen over de Rembrandtstraat… en laat ik je vertellen: dat is geen straat, dat is een martelpad van hobbelige tegeltjes. Iedereen wiebelde alsof we in een slechte slow-motionfilm zaten. Toch bleef iedereen lachen, ook al moest je soms meer op je enkels letten dan op de muziek. 

En toen gebeurde er iets moois: het hele dorp kwam in beweging. Mensen hingen uit ramen, kwamen hun huizen uit, zwaaiden, maakten filmpjes. Een oudere man zette zelfs een tuinstoel buiten om het spektakel te bekijken. Alsof we heel even de hoofdact waren op een dorpsfestival. Pas halverwege realiseerden we ons dat de route 14 kilometer lang was. Misschien iets té enthousiast gekozen… zeker voor de jongste deelnemers. Maar die gaven geen krimp. Ze zetten door, trotseerden hitte, tegels en kilometers, en kwamen uiteindelijk breed glimlachend over de finish. Stoer is eigenlijk nog een understatement. 

Aan het eind van de rit waren we allemaal rood (van de hitte én van de inspanning), maar vooral blij. Het was gezellig, het gaf energie en er zit zoveel potentie in deze activiteit. We hebben gelachen, geleerd van de hobbels (letterlijk en figuurlijk) en gezien hoe iets kleins een hele gemeenschap weer even kan verbinden. Volgende keer misschien iets minder warm… en misschien ook iets korter. Maar hé, zonder zweet geen glans, toch?